نوش‌آذر : (= آذرنوش) نام آتشكده‌ي دوم از هفت آتشكده پارسيان، (آذرمهر بُرزين يا آذربُرز بُرزين).

نوژين : (نوژ = نوز = نوعي كاج + ين (پسوند نسبت))، 1- منسوب به نوژ، مربوط به نوژ؛ 2- (به مجاز) زيبا، سرسبز و با طراوت.

نوريه : (عربي) (نور + ايه/-iyye/ (پسوند نسبت))، 1- منسوب به نور؛ 2- روشن و درخشان؛ 3- (به مجاز) زيبارو.

نوژان : 1- فرياد، صدا و بانگ بلند؛ 2- رود (رودخانه‌ي) با بانك و سهم؛ 3- غرّان (رود و سيل)؛ 4- نام رودخانه‌اي.

نورصبا : (عربي) [نور + صبا = نسيم ملايم و خنك كه از شمال مي‌وزد؛ (به مجاز) پيام رسان ميان عاشق و معشوق] 1- روي هم (به مجاز) نوري كه از صبا متصاعد مي‌شود، جلوه‌ي صبا؛ 2- (به مجاز) زيبارو.

نورُسته : 1- تازه روييده؛ 2- (به مجاز) جوان، تازه بالغ شده.

مَهوش : 1- (= ماه وش)، ( ماه وش؛ 2- (در قديم) (شاعرانه) مانند ماه؛ 3- (به مجاز) زيبارو.

مَهيا : (اوستایی)، بزرگ.

نوش‌آفرين : (نوش+ آفرين = آفريننده)، 1- آفريننده خوشي و لذت، آفريننده‌ي شيريني؛ 2- (به مجاز) نيكبخت و سعادتمند؛ 3- (اَعلام) نام قهرمان زن كتاب «نوش‌آفرين و گوهرتاج».

مه‌ياس : (مَه = ماه + یاس)، 1- ماهی که چون گل یاس است؛ 2- یاسی که چون ماه است؛ 3- (به مجاز) زیباروی و با طراوت.