نسرين‌دخت : (نسرين+ دخت = دختر) 1- دختر نسرین وش؛ 2- (به مجاز) زيباروي و با طراوت.

نُزهت‌الزمان : موجب خوشي و شادماني اهل زمانه.

نسرین : 1- (در گياهي) گل‌هاي زرد يا سفيد خوشه‌اي معطر كه يكي از گونه‌هاي نرگس است؛ 2- گياه اين گل كه علفي، پايا، زينتي و از خانواده‌ي نرگس است و برگ‌هاي بلند و مخطط دارد؛ 3- (در قديم) (به مجاز) صورتِ معشوق.

نَسترن : 1- (در گياهي) گلي شبيه رُز ولي كم پَرتر و كوچكتر از آن به رنگ‌هاي صورتي، سفيد يا زرد؛ 2- گياه اين گل كه درختچه‌اي افراشته يا پراكنده از خانواده‌ي گل سرخ است؛ 3- (در قديم) (به مجاز) رخسار و بناگوش معشوق.

نَسار : (= نسا) 1- جایی که آفتاب کمتر به آن بتابد، سایه؛ 2- سایبانی که از چوب و خاشاک ساخته شده باشد؛ 3- (در لهجه ی قمی، nesār) طرف سایه، (در لهجه ی اراکی، nesār) جایی که کمتر آفتاب برسد، (در لهجه ی تهرانی، nesār) جنوب؛ + ن.ک. سایه.

نَستر : (در قديم) (در گياهي) نسترن، ( نسترن.

نِسا : (عربي، نساء)؛ 1- (در قديم) زنان؛ 2- (اَعلام) 1) سوره‌ي چهارم از قرآن كريم، داراي صد‌و ‌هفتاد ‌‌‌‌‌و شش آيه؛ 2) شهر باستانی، در نزدیکی شهر کنونی عشق آباد در ترکمنستان.

نَژلا : (= نَجلا)، نَجلا.

نَسيبه : (عربي) 1- (در قديم) داراي اصل و نسب؛ 2- خويشاوند و نزديك؛ 3- (اَعلام) نام يك زن صحابي شجاع از بني نجّار كه در هنگام ظهور اسلام به پیامبر اسلام(ص) ايمان آورد و در سلك صحابه‌ي وي در آمد و در جنگ‌ها شركت و مردانه دوشادوش مسلمانان پيكار مي‌كرد.

نَسيم : (عربي) 1- باد ملايم و خنك، باد بسيار آرام؛ 2- (در قديم) بوي خوش؛ 3- (در عرفان) تجلي جمالي الهي و رحمت متواتر و نفس رحماني را گويند.