صَبا : (عربي) 1- نسيم ملايم و خنكي كه در برخي نواحي از طرف شمال شرق مي‌وزد در مقابلِ دَبور؛ 2- (شاعرانه) (به مجاز) پيام رسان ميان عاشق و معشوق؛ 3- (در قديم) (در موسيقي ايراني) يكي از شعب بيست و چهارگانه موسيقي قديم؛ 4- (در عرفان) نفحات رحماني كه از جهت مشرق روحانيت آيد، نيز آنچه را كه باعث بر خير باشد، صبا گويند.

صائبه : (عربی، صائبَة) (مؤنث صائب) ) صائب 1- .

صائمه : (عربي) (مؤنث صائم) (در قديم) آن‌كه روزه مي‌گيرد، روزه‌گير، روزه‌دار.

صاحبه : (عربي) (مؤنث صاحب)، ( صاحب 1- ، 3- ، 4- و 5-

صابرین : (عربي) (جمع صابر)، ( صابر. 1- ، 2- و 3-

صابره : (عربي) (مؤنث صابر)، ( صابر. 1- ، 2- و 3-

صبریه : (عربي) (صبر + ايه (پسوند نسبت))، 1- منسوب به صبر؛ 2- (به مجاز) صبور و شكيبا.

صداقت : (عربي) 1- راستي و درستي؛ 2- (در عرفان) نزد اهل سلوك پايداري دل در وفا و جفا و منع و عطا است.

صحرا : (عربی، صحراء) 1- (در جغرافیا) بیابان؛ 2- محلی خارج از منطقه ی مسکونی، که دارای پوشش گیاهی است؛ 3- (در قدیم) (به مجاز) میدان جنگ؛ 4- (اَعلام) (= صحرای آفریقا) وسیعترین بیابان دنیا در شمال آفریقا، که از غرب به شمال، از اقیانوس اطلس تا دریای سرخ و از شمال به جنوب، از رشته کوه های اطلس و دریای مدیترانه تا ناحیه های نزدیک رود نیجر و دریاچه ی چاد امتداد دارد.

صَبيه : (عربي) به گونه‌ احترام آميز به معني دختر (فرزند).