شَرف‌نسا : (عربي) موجب آبرو،‌ حرمت و اعتبار زنان.

شَرف : (عربي) 1- حرمت و اعتباري كه از رعايت كردن ارزش‌هاي اخلاقي بوجود مي‌آيد، بزرگواري، افتخاري كه از امري نصيب شخص مي‌شود؛ 2- برتري؛ 3- (در احكام نجوم) محل يك سياره در منطقه‌البروج كه سياره در آن محل تأثيري قوي دارد.

شرافت : (عربي) 1- حالتي در شخص كه او را از ارتكاب رذايل باز مي‌دارد؛ 2- بزرگ منشي، بزرگواري.

شَراره : (عربي) 1- شرار، پاره‌اي از آتش كه به هواي پرد، جرقه، اخگر؛ 2- (به مجاز) درخشش، روشني.

شفيعه : (عربي) (مؤنث شفيع)، شفیع.

شفق : (عربي) نوري سرخ كه تا مدتي پس از غروب خورشيد از آسمان به زمين مي‌تابد.

شفا: (عربي) 1- بهبود، بهبود يافتن از بيماري؛ 2- (در اصطلاح عرفاني) از ميان رفتن بيماري دل به سبب تابش انوار ملكوتي است؛ 3- (اَعلام) دایرة المعارف عربی از ابن سینا، در زمینه‌ي منطق، علوم طبیعی، ریاضیات و الاهیات، که بیشتر آن به فارسی ترجمه شده است.

شعله : (عربي) زبانه‌ي آتش، بخش گرم و نوراني آتش.

شريفه : (عربي) (مؤنث شريف)، ( شريف.

شريعه : (عربي) 1- شریعت، شریعت؛ 2- (در قديم) محل در آمدن به آب، محل برداشتن آب از رودخانه و مانند آن.