ابوطالب :(عربی) 1- پدرِ طالب؛ 2- (اَعلام) ابوطالب: عَبد مَناف ابن عبدالمطلب [قرن اول هجری] عمو، مرّبی و حامی پیامبر اسلام(ص) و پدر حضرت علی(ع).

اتابك : (تركي) 1- پدربزرگ؛ 2- (در قديم) در دوره‌ي قاجار, لقبي كه به وزيران داده مي‌شد؛ 3- لقب هر يك از پادشاهان مستقل كه حكومت‌هاي محلي داشتند؛ كسي كه پرورش فرزندان پادشاه و بزرگان را بر عهده داشت؛ 4- (اَعلام) 1) میرزاعلی اصغرخان اتابک: [1274-1325 قمری] دولتمرد ایرانی، ملقب به امین سلطان، که در زمان سه پادشاه سه بار صدر اعظم شد و سرانجام به دست یکی از مجاهدان آذربایجانی کشته شد؛ 2) نصرت‌الدین ابوبکر: از اتابکان آذربایجان [587-607 قمری] ملقب به اتابک ابوبکر، که از سپاهیان ملکه‌ي گرجستان شکست خورد و بخشی از قلمرواش را از دست داد.

اِجلال : (عربي) 1- بزرگ داشتن، تجليل؛ 2- شوكت و جلال، بلندي مقام؛ 3- كبريا و عظمت پروردگار.

اِحتشام : (عربي) 1- جلال، بزرگی، شکوه، عظمت؛ 2- (در قديم) بزرگداشت، تکریم؛ 3- (درقدیم) تکبر، غرور.

اَحد : (عربي) 1- يگانه، يكتا، بي‌مانند؛ 2- از نام‌هاي خداوند؛ 3- يكي، يك نفر، يك از.

اِحسان : (عربي) 1- خوبي، نيكي، نيكويي؛ 2- (به مجاز) بخشش، انعام، نيكويي كردن؛ 3- (در تصوف) نيكي كردن در مقابل بدي ديگران.

احمدرضا : (عربي) 1- از نام‌هاي مركب؛ 2- كسي كه به اوصاف خشنودي و ستوده متصف است. + ك احمد و رضا.

احمدعلي : (عربي) نامي مركب، ( احمد و علي.

اِدريس : (عربي) (اَعلام) نام يكي از پيامبران كه در قرآن كريم نيز دو بار ذكرش آمده و او را با خَنوع و هِرمِس یکی می‌دانند،. [از اين جهت او را ادريس مي‌گفتند كه بسيار درس مي‌گفته و بيش از هر چيز به درس دادن اشتغال داشته، در تورات ادريس همان «اخنوخ»و «خنوخ» است].

اَدهم : (عربي) 1- سياه، تيرگون؛ 2- آثار نو؛ 3- بند و قيد؛ 4- (اَعلام) نام پدرِ ابراهيم (ابواسحاق ابراهيم ابن ادهم ابن منصور ابن زيد بلخي) معروف به ابراهيم ادهم از بزرگان صوفيه و عرفان.