سيما : (عربي) 1- چهره، صورت؛ 2- (در قديم) نشان و حالتي در صورت انسان كه مبين حالات دروني باشد.

زاکیه : (عربی، زاکیَة)، 1- (در قدیم) نیکو، پاکیزه.

زاهده :    (عربی) 1- زن زاهد. +   زاهد1- ، 2- ؛ 2- (اعلام) زاهده خاتون بانویی عارف، که در زمان خود به عقل و تدبیر و سیاست پردازی آوازه داشت. او در جوانی به عقد اتابک بزایه، حاکم فارس در آمد او نه تنها در اداره  ی امور آن خطه دخالت مستقیم داشت بلکه به سبب عشق به دانش به ساختن مدرسه نیز توجه زیادی نشان می  داد. به فرمان او مدرسه  ای به نام زاهده در شیراز ساخته شد که تولیت آن را به علمای حنفی مذهبی سپرده بود، ولی پس از چندی تغییر جهت داد و امام ناصرالدین سیرانی شافعی را به اداره  ی آن گماشت. زاهده خاتون پس از کشته شدن شوهرش به دست سلطان مسعود سلجوقی که در میان راه همدان و اصفهان اتفاق افتاد، چون شنید که شوهرش را در اصفهان به خاک سپرده  اند، استخوان  های او را به شیراز آورد و بر آرامگاه او قبه و بارگاهی ساخت که خود نیز پس از مرگ در همان جا به خاک سپرده شد. می  گویند به سبب نیکوکاری  های فراوان زاهده خاتون آرامگاه او عزت و احترام بسیاری میان مردمان به دست آورد و در شمار قبور متبرکه درآمد.

زاهره :    (عربي) (مؤنث زاهر)،   زاهر.

زُبيده :    (عربی) (= زبیدة) نام گياهي (هميشه بهار)؛ 2- (اَعلام) دختر جعفرابن منصور زن هارون الرشيد و مادر خليفه امين.

زَكيه : 1- پاك، پاكيزه، زَكي؛ 2- (اَعلام) نام ديگر حضرت فاطمه(س).

زلال : (عربي) 1- صاف و شفاف؛ 2- (به مجاز) آب صاف و گوارا.

زُلفا : (زلف = موي بلندِ سر، گيسو + الف‌ (پسوند نسبت))‌، 1-منسوب به زلف؛ 2- (به مجاز) زيبايي زلف معشوق؛ 3- (در عربي، زلفي) نزديكي و منزلت و قربَت.

زليخا : (عربي) (مؤنث ازلخ)، 1- جاي لغزيدن پا (به لحاظ داشتن زيبايي زياد)؛ 2- (اَعلام) در روايت‌هاي اسلامي و يهودی، همسرعزيز مصر(وزیر یا پیشکار فرعون مصر) که عاشق يوسف(ع)شد و چون یوسف(ع) به عشق او سر فرود نیاورد، به او تهمت زد و موجب شد تا زندانی شود.

زمزم : (عربی) 1- «آهسته آهسته»؛ 2- (اَعلام) 1) چاه آبی در مكه، در جنوب شرقی کعبه، که زائران آب آن را متبرک مي‌دانند؛ 2) نام كتابي از مصنفات زرتشت؛ 3- (در اديان) دعايي كه پيروان زرتشت هنگام عبادت يا غذا خوردن آهسته زير لب مي‌خوانند.