وحید : (عربي) 1- يگانه، يكتا، بي‌نظير؛ 2- (در حالت قيدي) (در قديم) جدا از ديگران، تنها؛ 3- (اَعلام) 1) وحید تبریزی: [قرن 10 هجری] ادیب ایرانی، مؤلف مفتاح البدایع، در علم بدیع و رساله جمع مختصر؛ 2) وحید دستگردی: [1259-1321 شمسی] شهرت ادیب و محقق ایرانی، ناشر مجله‌ي ادبی ارمغان و مصحح و ناشر خمسه‌ي نظامی، دیوان کمال الدین اصفهانی و دیوان باباطاهر. 3) وحید قزوینی (= محمّد طاهر): [قرن 12 هجری] مورخ و منشی ایرانی، وزیر شاه سلیمان صفوی، مؤلف تاریخ شاه عباس دوم به نام عباسنامه.

وسام : (عربي) مدال، نشان افتخار، نشان شايستگي.

وَسیم : (عربی) (در قدیم) دارای نشان (زیبایی)، زیبا.

وصال : (عربي) 1- رسيدن به فرد مطلوب و هم آغوش شدن با او؛ 2- رسيدن به چيزي و به دست آوردن آن؛ 3- (در تصوف) پيوند با خداوند و رسيدن به مرتبه‌ي فناء في الله. 4- (اَعلام) وصال شيرازی: (= محمّد شفیع) [1197-1262 قمری] شاعر، موسیقیدان و خوشنویس ایرانی، از مردم شیراز، دیوان شعرش چاپ شده است. او بخشی از منظومه‌ي نیمه تمام شیرین و فرهاد وحشی بافقی را سرود.

وَفا : (عربي) 1- پايدار بودن در قول و قرار، تعهد دوستي يا عشق؛ 2- (در قديم) دوستي، رفاقت؛ 3- (اَعلام) ميرزا محمّد حسيني فراهاني متخلص به «وفا» از شعراي معروف اوائل قرن 13 هجري و عموي قائم مقام فراهاني.

وَفادار : (عربي ـ فارسي) آن كه يا آنچه به تعهد، دوستي و عشق پاي بند باشد، با وفا.

ولي : (عربي) 1- پدر يا مادر يا كفيل خرج كودك؛ 2- (در فقه، در حقوق) آن كه بر طبق قانون اختيار تصميم گيري در مورد ديگري دارد؛ 3- (در اديان) دارنده‌ي بالاترين مقام در دين پس از پیامبر اسلام(ص)؛ 4- (در قديم) دوست؛ 5- (در تصوف) آن كه در سلوك به نهايت رسيده است، عارف و اصل؛ 6- (اَعلام) از القاب حضرت علي(ع).

وليد : (عربي) 1- (در قديم) زاده، فرزند؛ 2- (اَعلام) 1) نام دو تن از خلیفه‌هاي اموی: ولید اول: خلیفه [86-96 قمری]. ولید دوم: خلیفه [125-126 قمری]؛ 2) ولیدابن عتبه: [قرن اول هجری] امیر اموی، والی مدینه در زمان امام حسین(ع)؛ 3) ولیدابن عقبه: [قرن اول هجری] برادر ناتنی عثمان خلیفه، والی کوفه در زمان او [25-29 قمری] از اشراف مکه، پدر خالدابن ولید سردار مسلمان.

ونداد : (پهلوي) (= وندات)، نام خاص(؟).

وهاب : (عربي) 1- (در قديم) بسيار بخشنده؛ 2- از نام‌ها و صفات خداوند.