سَميره : (عربي) (= سميرا)، ( سميرا. 1-

سمیعه : (عربی) گوش شنوا.

سُميه : (اَعلام) نام مادر عمار بن ياسر و اولين زن شهيده در صدر اسلام.

سَنا: (عربي) 1- (در قديم) روشنايي؛ 2- (در گياهي) گروهي از گياهان درخچه‌اي يابوته‌ايِ گرمسيري و خودرو از خانواده گل ارغوان كه برگچه و ميوه‌ي آنها مصرف دارويي دارد.

سُنبل : 1- (در گياهي) گلِ خوشه‌اي بلند، به هم فشرده و معطر به رنگهاي قرمز، آبي، سفيد و زرد،  گياه همين گل؛ 2-(در قديم) (به مجاز) گيسو، زلف.

سُنبله : 1- (در گياهي) نوعي گل آذين كه گلهاي بدون دُم‌گل آن در اطراف يك محور جمع مي‌شوند؛ 2- خوشه‌ي بعضي گياهان مانند گندم و جو؛ 3- (در نجوم)؛ صورت ششم از صورتهاي فلكيِ منطقه البروج، واقع در استواي سماوي، كه به شكل دوشيزه‌اي خوشه‌ي سنبل به دست، تجسم شده است.

سُندُس : (معرب از فارسي؟) 1- (در قديم) پارچه‌ي ابريشميِ لطيف و گران‌بها؛ 2- (به مجاز) گلهاي ظريف و رنگارنگ.

سَنيه : (عربي) عالي، خوب.

سودا : (عربي) 1- (به مجاز) فكر، خيال، شور و شوق؛ 2- (در قديم) (به مجاز) علاقه‌ي شديد به كسي يا چيزي، عشق.

سودابه : (= سوداوه) 1- (در پهلوی) به معنی دارنده  ی آب روشنی بخش؛ 2- (اَعلام) (در شاهنامه) همسر کیکاووس که چون سیاوش عشق او را نپذیرفت، بر او بهتان زد و موجب آوارگی و کشته شدن وی شد. در نتیجه به کین خواهی سیاوش، به دست رستم کشته شد.