نَبي : (عربي) 1- پيغمبر، رسول؛ 2- (به مجاز) حضرت محمّد(ص)؛ 3- (اَعلام) نبی تخلص ملا عبدالنبی فخرالزمانی: [قرن10 هجری] شاعر و نویسنده‌ي ایرانی متخلص به عزتی و نبی، از نوادگان دختری خواجه عبدالله انصاری مدتی در هند سکونت کرد و در آنجا تذکره‌ي میخانه و نیز ساقینامه‌اي نوشت. از دیگر آثار اوست: بحرالنوادر و دستورالفصحا.

نَبيل : (عربي) 1- هوشيار، زيرك؛ 2- نجيب، بزرگ؛ 3- (در قديم) (به مجاز) عالي.

نِجات: (عربي) 1- رهايي از خطر، وضع دشوار يا ناخوشايند؛ 2- (در قديم) (به مجاز) رستگاري.

نجم: (عربی) 1- سوره ی پنجاه و سوم از قرآن کریم، دارای شصت و دو آیه؛ 2- (در قدیم) ستاره؛ 3- (در قدیم) قِسط.

نَجي : (عربي) 1- داراي خصلت‌هاي برجسته و ممتاز اخلاقي؛ 2- شريف؛ 3- عفيف، پاكدامن؛ 4- با اصل و نسب، اصيل.

نَذير : (عربي) 1- (اَعلام) از القاب پیامبر اسلام(ص) برگرفته از قرآن كريم؛ 2- (در قديم) ترساننده، بيم دهنده، در مقابلِ بَشير.

نَصر: (عربي) 1- ياري، مدد؛ 2- پيروزي، ظفر؛ 3- (اَعلام) 1) سوره‌ي صدو دهم از قرآن كريم داراي سه آيه؛ 2) نام دو تن از امیران سلسله‌ي سامانی. نصر اول: نخستین امیر سامانی ماوراءالنهر [250-279 قمری]، که از سوی خلیفه‌ي عباسی منصوب شد. برادر امیر اسماعیل سامانی؛ نصر دوم: امیر سامانی [301-331 قمری]، که محمّدابن احمد جیهانی و پس از او ابوالفضل بلعمی را وزیر خود کرد. بر اثر شورش سران سپاه ناچار به استعفا شد؛ 3) نصر ابن سیار لیثی: [46- 131 قمری] والی بلخ و امیر خراسان در زمان بنی امیه.

نَصیب: (عربی) 1- سهم کسی از چیزی، بهره، حصه؛ 2- قسمت هرکس از سرنوشت.

نَصير : (عربي) 1- ياري دهنده، ياور؛ 2- از نام‌ها و صفات خداوند؛ 3- (اَعلام) نصیر اصفهانی: [قرن 12 هجری] پزشک و شاعر ایرانی، معروف به میرزا نصیر حسینی، سراینده‌ي منظومه‌ي پیر و جوان.

نَصيرالدين: (عربي) 1- ياري دهنده و مددكار دين؛ 2- (اَعلام) نصيرالدين طوسي (= خواجه نصیر طوسی): [597-672 قمری] دانشمند ایرانی، وزیر هلاکوخان و بنیانگذار رصدخانه‌ي مراغه. مؤلف اثرهای علمی متعدد در ریاضیات، نجوم، منطق، فلسفه و اخلاق، از جمله: اساسُ‌الاقتباس، اخلاق ناصری، بیست باب، تحریر اصول اقلیدس، تحریر مَجِسطی، تذکره نصیریه، شکل القطاع.