اَنصار : (عربي) 1- یاری دهندگان، یاران؛ 2- یاران پیامبر اسلام (ص). [به آن دسته از مسلمانان اهل مدینه گفته می شود که پس از هجرت پیامبر اسلام (ص) از مکه به مدینه، به او گرویدند].

انور : (عربي) 1- روشن‌تر، روشن، نوراني؛ 2- (به گونه احترام) (به مجاز) مبارك، گرامي.

اَنوش : بي‌مرگ و جاويدان.

انوشيروان : (= انوشروان)، ( انوشروان 1- و 2- 1)

اورنگ : 1- (در قديم) تخت و سرير (پادشاهي)؛ 2- (به مجاز) فر، شأن، شكوه.

اوژن : (در قديم) اوژندن، افكندن؛ اوژننده، افكننده، اندازنده.

اَوستا : (اوستایی) 1- اساس، بنياد، پناه، ياوري؛ 2- (اَعلام) 1) كتاب مقدس ايرانيان باستان و زرتشتيان، قدیمی‌ترين متنهای موجود به یکی از زبانهای ایرانی، که گفته می‌شود اینک تنها یک پنجم آن باقی است و بقیه در حمله‌ي اسکندر از میان رفته است. این کتاب به زبان و خط ویژه‌ي اوستایی نوشته شده است، اوستا خود شامل پنج یا پنج بخش اصلی است (یسنا، ویسپَرد، وندیداد، یشتا، خُرده اوستا)، که تنها بخشی از یسنا، یعنی گاتها را از خود زرتشت می‌دانند؛ 2) اوستا: شهرت مهرداد اوستا از غزلسرایان مشهور و معاصر ایران .

اويس : (اَعلام) 1) نام يكي از عارفان و پارسايان و تابعين صدر اسلام، مشهور به اويس قرني [قرن اول هجری] که حدیث نبویِ «انّی اَشَم رائحة الرحمن من جانب الیمن» [من رایحه و عطر خداوند را از جانب یمن حس می‌کنم] راجع به اوست؛ 2) نام دو تن از شاهان جلایری از سلسله‌ي جلایریان در قرن 8 و9 هجری.

اهورا : (اوستايي) (در اديان) به لغت اوستا وجود مطلق و هستي بخش اهورا مزدا هستي بخش بي‌همتا و خالق عالم را گويند، اهورامزدا.

اَياز : هواي خنك متحرك، نسيم.