آفتاب: 1- خورشيد، شمس، ستاره‌ي نوراني (از ثوابت) مركز منظومه شمسي كه نور و حرارت زمين از آن است؛ 2- (به مجاز) نوري كه از خورشيد به زمين مي‌تابد، نور و تابش خورشيد؛ 3- (در قديم) (شاعرانه) (به مجاز) زنِ زيبارو؛ چهره‌ي زيبا.

آفريده : 1- مخلوق، خلق شده، از نيستي هست گرديده؛ 2- بشر، انسان، آدمي.

آفرين: 1- تحسين، ستايش، مدح، شكر، سپاس، تهنيت، تبريك؛ 2- نوايي در موسيقي؛ 3- (در قديم) درخواست و التماس از درگاه خداوند، دعا؛ 4- (در قديم) آفرينش.

آگرين: 1- آتشين، آذرين؛ 2- (در كردي) كنايه از آدم بسيار شجاع و پركار است.

آلا : (پهلوي) سرخ، سرخ‌كم‌رنگ.

آلاء: (عربي) 1- نعمت‌ها، نيكي‌ها، نيكويي‌ها؛ 2- از واژه‌هاي قرآني.

آلاله : (در گياهي) گياهي است از تيره‌ي آلاله‌ها، شقايق، لاله‌ي نعمان، لاله‌ي قرمز.

آلما : 1- درخت سيب جنگلي؛ 2- (در تركي) سيب؛ [درخت سيب جنگلي را در رودسر سيب، هسيب و هسي و در توالش سف و در ارسباران و آستارا «آلما» مي‌خوانند].

آلين : (آل= سرخ + ين (پسوند صفت ساز))، 1- سرخ گون، قرمز رنگ؛ 2- (اَعلام) (در قدیم) نام روستايي در مرو، سفلاي رودخارقان.

آلينا: (به مجاز) زيبا و سرخ روي.