صَمصام : (عربي) (در قديم) شمشير تيز و محكم.

صَميم : (عربي) 1- (در قديم) صميمي؛ 2- اوج و نهايت شدت يا ترقي چيزي؛ 3- (در نجوم) ويژگي ستاره‌اي كه فاصله‌اش تا خورشيد شانزده دقيقه يا كمتر باشد.

صَنعان: (عربي) 1- صَنعان به تخفيف ياء (ي) منسوب به صنعا (نام شهري در يمن) است، صنعاني، از مردم صنيعا؛ 2- (اَعلام) نام شيخي عارف در ادبيات ايران معروف به شيخ صنعان. [قرن 6 هجري].

شاکر : (عربي) 1- شكر كننده، سپاسگزار؛ 2- (در قديم) (در حالت قيدي) در حال شكرگزاري.

شاهد : (عربي) 1- گواه، حاضر، مرد خوبروي؛ 2- (در قديم) (به مجاز) محبوب، خداي تعالي؛ 3- (در تصوف) خداوند به اعتبار ظهور و حضور در قلب سالك؛ 4- (در قديم) (به مجاز) عالي، خوب، دلپذير.

شَبیب : (عربی) 1- با ارزش و جوانمرد؛ 2- (اَعلام) 1) نام یکی از بزرگترین انقلابی‌ها که بر بنی امیه شورید؛ 2) نام شیخ‌المشایخ جبل عامل (الماستد).

شجاع : (عربي) 1- آن كه از چيزي يا كسي نمي‌ترسد، پردل و جرئت، دلير؛ 2- (اَعلام) (در نجوم) [= آبمار] يكي از صورت‌هاي فلكيِ نيم كُره‌ي جنوبي آسمان، که ستاره‌ي درخشان فَرد در آن قرار دارد.

شَرف‌الدين: (عربي) 1- موجب آبروي و اعتبار دين و آيين؛ 2- (اَعلام) 1) محمودشاه اینجو: [قرن 8 هجری] امیر فارسی و بنیانگذار سلسله‌ي اینجو، ملقب به شرف‌الدین، که به فرمان آرپاخان مغول کشته شد؛ 2) شرف‌الدین طوسی، مظفرابن محمّد: [قرن 5 و6 هجری] ریاضیدان و اخترشناس ایرانی، مخترع اسطرلاب خطی معروف به عصای موسی و مؤلف کتابهایی در اسطرلاب و جبر؛ 3) شرف‌الدین رامی: [قرن 8 هجری] مشهور به حسین ابن محمّد تبریزی، شاعر و نویسنده‌ي ایرانی، مؤلف انیس‌العشاق و حدایق الحقایق، هر دو به فارسی؛ 4) وصاف: [663-730 قمری] مشهور به شرف‌الدین عبدالله شیرازی، ادیب و مورخ ایرانی، مؤلف تجزیة الامصار و تزجیة الاعصار، معروف به تاریخ وصاف، به زبان فارسی؛ 5) شرف‌الدین علی یزدی: [قرن 9 هجری] شاعر، نویسنده و مورخ ایرانی، مؤلف ظفرنامه، در تاریخ امیر تیمور و جانشینانش، حُلَل مُطَرّز، در باب معما، کتابی درباره‌ي انگشت شماری و مربع های وفقی و مجموعه‌اي از منشآت؛ 6) شرف‌الدین فض الله قزوینی: [حدود 660- حدود 740 قمری] ادیب و شاعر ایرانی، مؤلف المعجم فی تاریخ ملوک عجم، معروف به تاریخ عجم، که یکی از نمونه‌هاي نثر فارسی مغلق است؛ 7) شرف‌الدین مظفر: [قرن 7 و8 هجری] حاکم میبد یزد و بنیانگذار سلسله‌ي آل مظفر.

شريف: (عربي) 1- داراي شرف، ارجمند، بزرگوار، داراي ارزش و اعتبار، ارزشمند، خوب، عالي؛ 2- (در قديم) از نسل امامان شيعه، سيد.

شفيق : (عربي) مهربان، دلسوز.