نورا : (نور+ ا (پسوند نسبت)) 1- نوراني، درخشان؛ 2- (به مجاز) زيبا.

نورالعين : (عربي) 1- نور ِچشم (چشم‌ها)؛ 2- (به مجاز) عزيز و گرامي.

نوبهار : 1- آغاز فصل بهار؛ 2- (در قديم) سبزه‌ي نو رسته، گل و شكوفه‌ي تازه روييده؛ 3- نو بهار (از سنسكريت) (در قديم) به معني معشوق يا زن زيبا؛ 4- (اَعلام) نام معبد بودايي در بلخ که به علت وجود بت‌هاي زيبا در آن، «مشبه به» زيبارويان و معشوقگان قرار گرفته است.

نَوا : 1- صداي موسيقيايي، نغمه؛ 2- (در موسيقي ايراني) يكي از دستگاههاي هفت‌گانه‌ي موسيقي سنتي ايران؛ 3- آوازِ پرندگان خوش صدا، مانند بلبل؛ 4- (در قديم) (در موسيقي ايراني) آواز، از الحان قديمي، 5- پرده، مقام؛ 6- سامان و ترتيب و نظم؛ 7- (در قديم) (به مجاز) نفع و سود، فراخي نعمت، فراخي.

نَوال : (عربي) 1- آنچه بخشيده مي‌شود، عطيه؛ 2- (در قديم) بخشش و عطا.

نوبَر : 1- ويژگي ميوه‌اي كه در آغاز فصل خود به بازار مي‌آيد؛ 2- (به مجاز) تازه و جديد؛ 3- (در قديم) تَر و تازه، شاداب؛ 4- (در قديم) تحفه، نو برانه.

نوران : (عربي ـ فارسي) (نور + ان (پسوند نسبت))، 1- منسوب به نور؛ 2- روشن، درخشان؛ 3- (به مجاز) زيباروي.

مَهنوش : (= ماه نوش)، ( ماه نوش.

مِه‌نيا : آن كه نياكان و اجدادش از بزرگان و سروران است، بزرگ زاده.

نورانگيز: (عربي ـ فارسي) (نور + انگيز = جزء پسين به معني انگيزنده) 1- نورانگيزنده؛ 2- (به مجاز) زيبا و تابان.