اورنگ : 1- (در قديم) تخت و سرير (پادشاهي)؛ 2- (به مجاز) فر، شأن، شكوه.

اوژن : (در قديم) اوژندن، افكندن؛ اوژننده، افكننده، اندازنده.

اَوستا : (اوستایی) 1- اساس، بنياد، پناه، ياوري؛ 2- (اَعلام) 1) كتاب مقدس ايرانيان باستان و زرتشتيان، قدیمی‌ترين متنهای موجود به یکی از زبانهای ایرانی، که گفته می‌شود اینک تنها یک پنجم آن باقی است و بقیه در حمله‌ي اسکندر از میان رفته است. این کتاب به زبان و خط ویژه‌ي اوستایی نوشته شده است، اوستا خود شامل پنج یا پنج بخش اصلی است (یسنا، ویسپَرد، وندیداد، یشتا، خُرده اوستا)، که تنها بخشی از یسنا، یعنی گاتها را از خود زرتشت می‌دانند؛ 2) اوستا: شهرت مهرداد اوستا از غزلسرایان مشهور و معاصر ایران .

اويس : (اَعلام) 1) نام يكي از عارفان و پارسايان و تابعين صدر اسلام، مشهور به اويس قرني [قرن اول هجری] که حدیث نبویِ «انّی اَشَم رائحة الرحمن من جانب الیمن» [من رایحه و عطر خداوند را از جانب یمن حس می‌کنم] راجع به اوست؛ 2) نام دو تن از شاهان جلایری از سلسله‌ي جلایریان در قرن 8 و9 هجری.

اهورا : (اوستايي) (در اديان) به لغت اوستا وجود مطلق و هستي بخش اهورا مزدا هستي بخش بي‌همتا و خالق عالم را گويند، اهورامزدا.

اَياز : هواي خنك متحرك، نسيم.

ايرج : 1- ياري دهنده‌ي آريايي‌ها؛ 2- (اَعلام) 1) (در شاهنامه) شاهزاده‌ي ایرانی، پسر کوچک فریدون که پدرش پادشاهی ایران را به او داد. برادرانش سلم و تور بر او حسد بردند و او را کشتند پسرش منوچهر انتقام خون پدر را گرفت؛ 2) ایرج میرزا [1252-1304 شمسی] شاعر ایرانی از شاهزادگان قاجار، ملقب به جلال الممالک، از پیشگامان تحول در شعر فارسی که شعر را به زبان رایج نزدیک کرد. نخستین شاعر ایرانیِ سراینده‌ي شعرِ کودک.

ايلشَن : (تركي) (= الشن)، ( اِلشن.

ايلقار : (تركي) عهد و پيمان.

ايلمان : (ترکی) سمبل ایل.