افروزه : 1- آنچه بدان آتش گيرانند، آتش گيره؛ 2- شهاب.

بِشارت : (عربي) 1- خبر خوش، مژده، مژده دادن، مژده آوردن؛ 2- (در ادبيات عرفاني) بشارت به وصل حبيب به سوي حبيب است.

افسانه : 1- سرگذشت، قصه، داستان، سرگذشت و حكايت گذشتگان؛ 2- افسون، سحر؛ 3- ترانه.

بُشري (بشرا) : (عربي) 1- بشارت، مژده، مژدگاني؛ 2- از واژه‌هاي قرآني (يونس: 64).

اَفسون : 1- نیرنگ، حیله، مکر؛ 2- سحرانگیزی، جاذبه؛ 3- آنچه جادوگران برزبان می رانند، سخنی که برای فریب دادن و تحت تأثیر قرار دادنِ دیگران گفته می شود؛ 4- (به مجاز) ویژگی دختری که به لحاظ زیبایی جاذبه دارد و دیگران را افسون می کند.

اَفشان : 1- افشاننده، پريشان، پراكنده، پاشان، ريزنده، آشفته و پريشان چنان كه زلف؛ 2- (در گياهي) ويژگي ريشه در گياهان تك لپه‌اي كه در آن تشخيص ريشه‌ي اصلي از ريشه‌ي فرعي ممكن نيست.

بَصيرا : (عربي ـ فارسي) (بصير + ا (پسوند نسبت))، 1- منسوب به بصیر؛ 2- منتسب به دانايي؛ 3- (به مجاز) دختري كه بينا و دانا باشد. + ن.ك. بَصير.

بَصيرت : (عربي) 1- بينايي؛ 2- (به مجاز) آگاهي داشتن از امري و جزئيات آن را در نظر داشتن، آگاهي و دانايي؛ 3- (در تصوف) نيروي باطني كه سالك با آن حقايق و باطن امور و اشيا را در مي يابد.

اَقدس : (عربي) 1- پاكتر، پاكيزه‌تر، مقدس‌تر؛ 2- عنواني احترام آميز براي بزرگان يا مكان‌هاي مقدس.

اِقليما : (معرب از يوناني) 1- (= اقليميا) (در قديم) ماده‌اي كه از گداختن برخي از فلزات مانند طلا و نقره به دست مي‌آورند؛ 2- (اَعلام) نام دختر آدم(ع) كه به نقل تاريخ در ازدواج هابيل بود.