جلال‌الدين : (عربي) 1- شكوه و عظمت دين؛ 2- (اَعلام) 1) مولانا جلال‌الدين محمّد بلخي (= مولوي) از عارفان و شاعران بنام ايرانيِ قرن 7 هجري، مؤلف منظومه‌ي عرفانی معروف به مثنوی معنوی، مجموعه غزلهای موسوم به دیوان شمس، دو کتاب به نامهای فیه مافیه و مجالس سبعه؛ 2) جلال‌الدين خوارزمشاه فرزند سلطان محمّد خوارزمشاه از سلاطین سلسله‌ي خوارزمشاهی در قرن 7 هجری.

جليل : (عربي) 1- بلند مرتبه، بزرگوار؛ 2- بزرگ، شكوهمند؛ 3-از نام‌ها و صفات خداوند؛ 4- (اَعلام) منطقه‌ي تاریخی زراعتی در شمال فلسطین در شرق رود اردن [= جلیله] که به دو بخش جلیل سفلا و جلیل علیا تقسیم می‌شود، بنا به روایت انجیل مرکز اصلی رسالت حضرت عیسی(ع) بوده است.

جمال : (عربي) 1- زيبايي؛ 2- (به مجاز) مايه‌ي زيبايي و زينت بخش؛ 3- (در تصوف) جلوه‌هاي الطاف خداوندي.

جَميل : (عربي) 1- زيبا؛ 2- (به مجاز) شايسته، بايسته، نيكو، خوب.

جُنيد : (عربي)1- به معناي سرباز و لشكري؛ 2- (اَعلام) 1) جُنيد بغدادي [قرن 3 هجری] عارف و عالم ديني كه پيشوا و مقتدا و سيد صوفيان صفا بود؛ 2) جنید صفوی (= سلطان جنید) [قرن 9 هجری] پیشوای صوفیان صفوی و نوه‌ي صفی‌الدین اردبیلی، که پس از تلاش نافرجام برای تشکیل دولتی مستقل، در جنگ با شروانشاه کشته شد.

جواد : (عربي)1- بخشنده، با سخاوت؛ 2- از نام‌ها و صفات خداوند؛ 3- (اَعلام) لقب امام محمّد ابن علي ابن موسي‌الرضا ابن جعفر(ع) [195-220 قمری] (= امام جواد) نهمین امام شیعیان.

جهاد : (عربي) 1- در راه دين جنگيدن؛ 2- پيكار، مبارزه؛ 3- كوشيدن، تلاش.

تاج‌الدين : (عربي) 1- تاجِ دين؛ 2- (به مجاز) مورد افتخار براي دين؛ 3- (اَعلام) نام پادشاهي از اتابكان لرستان.

تحسين : (عربي) ستودن و تمجيد كردن، مورد ستايش قرار دادن، آفرين گفتن و نيك شمردن.

تُراب : (عربي) خاك.