باسِط : (عربي) 1- (در قديم) بسط دهنده، گسترش دهنده؛ 2- از نامهاي خداوند.

باسم : (عربي) (در قديم) 1- تبسم كننده؛ 2- شكر.

باقر: (عربي) 1- (در قديم) شكافنده، گشاينده؛ 2- (اَعلام) 1) لقب محمّد ابن علي امام پنجم شيعيان محمّد باقر(ع). [همه ی مؤلفان در مذاهب شیعه و سنی سبب ملقب شدن آن حضرت را به «باقر» دانش فراوان او دانسته‌اند]؛ 2) «باقرخان» ملقب به سالار ملی، از رهبران مجاهدان مشروطه خواه.

بُرهان : (عربي) 1- دليل، حجت، حجت روشن، دليل قاطع؛ 2- از واژه‌هاي قرآني؛ 3- اصطلاحی در منطق و فلسفه؛ 4- (اَعلام) 1) نام پادشاهي از طبقات سلاطين اسلام؛ 2) محمّدحسین ابن خلف تبریزی (برهان) فرهنگ نویس ایرانی [قرن 11هجری] ساکن هند و مؤلف برهان قاطع.

بَسام : (عربي) 1- بسيار تبسم كننده، خوشرو، خندان، گشاده روي؛ 2- (اَعلام) يكي از شاعران فارسي گوي پس از اسلام در زمان يعقوب بن ليث.

بَشّار : (عربي) 1- بشارت دهنده؛ 2- (اَعلام) 1) از اصحاب امام صادق(ع)؛ 2) ابومُعاذ بَشّار بن بُرد شاعر نابينا و بلند آوازه‌ي عرب زبان عراقی [قرن2 هجری] که در شعرهايش ايران و ايرانيان را می ستود. از اين رو عرب ها او را به زنديق بودن متهم کردند و در باتلاق انداختند؛ 3) بشار مرغزي (= مروزی) شاعر ايراني [قرن 4هجری] معاصر سامانيان.

بَشير : (عربي) 1- مژده دهنده در مقابل نذير، مژده آور، مژده رسان، بشارت دهنده؛ 2- (اَعلام) 1) از القاب پیامبر اسلام(ص)؛ 2) بشير ابن سعد ابن ثَعلَبه، ابونعمان صحابی انصاری خَزرَجی که در پيمان عَقَبه و تمامی غزوه ها شرکت داشت.

بَصير : (عربي) 1- بينا؛ 2- (به مجاز) آگاه؛ 3- از نام‌ها و صفات خداوند؛ 4- دانا، بيننده، روشن بين؛ 5-(اَعلام) 1) ابوعلی بَصير کاتب، شاعر و مترسّل نابينای شيعی [قرن 3 هجری]؛ 2) حسين ابن علی بَصير مشهور به ابن زکوم (زقوم) شاعر نابینای مادر زاد شيعی اهل حِلّه در عراق [قرن 13و 14هجری].

بِلال : (عربي) 1- آب و هر آن چه كه، گلو را تر كند؛ 2- (اَعلام) ابن رباح حبشي نام مؤذن و خازن و از ياران خاص و صميمي پیامبر اسلام(ص).

بَها : 1- قيمت، ارزش؛ 2- (در عربي) درخشندگي و روشني؛ 3- (به مجاز) فر و شكوه؛ 4- (اَعلام) بهاء زُهَیر، ابوالفضل ابن محمّد ابن علی مُهَلَّبی اَزدی (معروف به بهاء زهیر)، شاعر عرب در عصر ایّوبیان، [قرن 6 و7 هجری].